İrsâl-i bî maksat mı sandın nuzûlünü dünyaya?
Gör ne hikmeti hâvî gardaş!
Terk-i Cennet eyledi babamız Âdem,
Aldandı kizb-u şeytâna va’d-i iksîr-i ebediyyete,
Onca nimetten mahrum-u dâim oldu, hem de taleb-i dünyây-ı denîye,
Ne bulduk ki buralarda, ölüm var unutma gardaş!
İhanet diz boyu modern çağda,
Nihâyet buldu itmi’nân,
Her can bir nefis taşır, o da bilmez tefekkür-ü nefisten gayrı,
Hakkına râzı gelmez, hep gözü hukûk-u ağyarda!
Kutsar nefs-i emmâresini,
Rahâtı için fedâ eder binler huzuru, yaşamak ölümden beter oldu, gardaş!
Arar olduk sadâkati, muhabbeti,
İnsana insan muamelesini.
Kurda derler; boğar kırkını birini yemez,
Nice canavar türedi. Kaç kırkı boğar ammâ yemezler bir lokma,
Zevk alır oldular katilden, akan kandan, kırılan âzâdan.
Hayvan gibi hunharca. Hâşâ! “belhum edallu’s-sebîl” onlar.
Yerin altı hayırlı olur bazı zamanlar üstünden, derler!
Ne adâlet kaldı, ne de hakkı gözeten!
Yaşasak ne olur böyle dünyada!
Senin olsa hepsi, bil ki angarya!
Kendi yesin, kendi içsin.
Bilmez başka felsefe. Altta kalanın canı çıksın!
Ben bu oyunda yokum!
Arkama bakmadan gidiyorum, Gardaş!
